Introductie tot 3D printen
In de jaren ‘90 werden 3D-printtechnieken alleen geschikt geacht voor de productie van functionele of esthetische prototypes, en in die tijd werd de techniek bijgevolg de naam ‘rapid prototyping’ toegedicht. Vandaag de dag zijn de precisie, de herhaalbaarheid en het materiaalbereik zodanig toegenomen dat 3D-printen wordt beschouwd als een industrieële productietechnologie met de naam ‘additive manufacturing’ (AM).
Die laatste term beschrijft in feite exact hoe deze technologie werkt om objecten te maken. ‘Additief ’ verwijst naar de opeenvolgende toevoeging van dunne lagen van 10 tot 200 micron om een object te maken.
Het hele printproces start met een digitaal model van het te produceren stuk. Dat 3D-bestand kan gemaakt worden met behulp van CAD-software (eventueel op basis van een 3D-scan) of eenvoudigweg gedownload worden van een online marktplaats.
De tweede stap behelst het eigenlijke printproces. Het gekozen materiaal voor het project bepaalt welke printmethoden het meest geschikt zijn. De verscheidenheid aan materialen die gebruikt worden in 3D-printen is groot; het aanbod omvat onder meer kunststoffen, harsen en metalen, maar ook keramiek, zand, textiel, bio- materialen en glas behoren tot de mogelijkheden. Sommige, zoals glas bijvoorbeeld, worden nog steeds ontwikkeld als 3D- printmateriaal en zijn nog niet gemakkelijk toegankelijk. Tenslotte ondergaan geprinte stukken vaak nog een nabewerking.
OF 3D-PRINTING DE MEEST (PRIJS-)EFFICIENTE TECHNOLOGIE IS VOOR EEN BEPAALDE TOEPASSING, IS AFHANKELIJK VAN HET BENODIGDE AANTAL STUKS, DE COMPLEXITEIT EN DE AFMETINGEN
Wat zijn de drijfveren om te gaan voor 3D printing?
Welke materialen en technieken worden er gebruikt?
Het volledige artikel over 3D printing lees je online in de februari-editie van VOMinfo.